woensdag 16 december

Vannacht bovenop mijn telefoon geslapen. Moest bereikbaar zijn. Maar het is in ons appartement aardig koud. De heather doet het niet zo goed. Ik lig altijd al graag helemaal onder het dekbed, maar ik slaap nu ook nog es heel vast: de hele dag buiten zo'n beetje. En ook nu weer de dirt road op, samen met Ayoub. Een co-assistent....die wel van het stuurwiel houdt. Het wordt een dollemansrit....het chinese porselein rinkelt. Want bij de post hebben we ff snel koffie gezet en alle kopjes meegegraaid die we konden vinden. De algemene vrijwilligers zijn nl al een uur eerder op de weg aanwezig. Hun dienst begint om 06.00. We gaan ze fijn koffie brengen. In de auto met iemand is altijd wel gezellig, echter deze rit hebben we daar niet al te lang de tijd voor, want met Speedy Conzales als chauffeur zijn we er zo. De koffie wordt gewaardeerd en we tuffen verder. Een helikopter in de lucht, huh, waarom dat? Missen wij een boot?  We vragen het de spaanse hulpverlener die in een stofwolk voorbij komt. Hij denkt dat deze helikopter vliegt omdat Turkije een deel van het toegezegde bedrag van 3 miljard heeft gekregen. De controles worden aangescherpt. Nu moet Turkije echt iets aan zijn vreemdelingen - en asielzoekersbeleid doen. Vandaar waarschijnlijk de helikopter. Eigenbelang van Turkije. Laten zien dat er aan vreemdelingenbeleid wordt gewerkt, dat ze hun belofte nakomen. Er staat wat op het spel als ze geld binnen hebben. Geen mensenhandel!

09.30: we zien een boot! Speedy draait aan het stuur en net als ik denk dat we werkelijk teveel vaart hebben om door een kuil te vliegen, klatsen we er doorheen en smakken tegen de rotswand.  BAM! Hoe verleen je eerste hulp aan een autobumper met gapend gat? Ayoub is weinig onder de indruk. Zal nog wel een staartje hebben gok ik ...Al rijdend en turend zien we ineens oranje zwemvesten deinen. We bellen Rob die ook ergens toert. Hij heeft het ook gezien. Al snel krijgen we door waar ze ongeveer zullen aankomen en we zoeken contact met andere hulpverleners. Iedereen staat klaar. De wind is vandaag hard en de zee laat weer schuimkoppen zien. Door de verrekijker zien we dat de kustwacht in aktie is gekomen en naar de boot vaart. Dan is er iets aan de hand, anders doen ze dat niet. Alleen bij problemen mensen redden, anders is het mensensmokkel. Er komen alleen 20 mannen aan wal. De boot is lek. Ze zijn nat en koud en hongerig. Ze laten ons de bootrand zien. We zien zeer onproffesioneel plakwerk, een kruislings geplakte ducktape op meerdere plekken, de luchtbelletjes komen er onder vandaan. Ze krijgen dus lekke boten mee! Discount....om te gillen. Wat een risico. Vrouwen en kinderen zijn door de kustwacht van dit speelgoedbootje gevist...de mannen moesten door. We doen navraag en horen dat er een jongetje met leukemie die middenin zijn chemokuren zat, gelukkig is meegenomen naar het ziekenhuis. Eerder op de dag zijn er op zee 2 kinderen verdronken. Alle hulpverleners praten er onderling over. We voelen ons verslagen. Het is van grote waarde dat er vele mensen de oversteek halen, dat ze goed opgevangen worden, positieve dingen worden gezegd.  waardevol, belangrijk, stimulerend. Maar de dood van 1 voelt als een mokerslag. De rubber boot met ducktape wordt door een afgeleefde smoezelige boer weggesleept. 

Ayoub en ik gaan naar de auto, terug naar de post. Hij kan ervoor gaan liggen, maar IK rij! We zijn ook in no time door al ook onze joggingbroeken heen zo. Straks ff nieuwe halen uit de opslag. 

We eten op de post. Er is iemand zo lief geweest om gyros pita's te halen. Het smaakt wel en toch heb ik hem gedachteloos opgegeten geloof ik. Vanmiddag vrij, want vannacht weer naar Mytilini. Ik klets nog wat na met een paar mensen en ga naar het appartement. Pfff, fijn even om wat vrije tijd te hebben tot de avond. Blog bijwerken, rommeltjes ruimen en het lijkt me leuk om nog het dorp even in te gaan.

Als ik een uurtje bezig ben geweest met rommeletjes ruimen en thee drinken ( ran out of coffee helaas) word ik gebeld door Alien. Kom maar direkt naar de post. Er heeft zich een groot incident voorgedaan. Iedereen wordt op de post verwacht, het rampenplan wordt in werking gezet. Dit plan is onlangs gemaakt door een paar artsen in samenwerking met andere hulporganisaties. Freeha heeftver een groot aandeel in. Het plan op zich ziet er goed uit. Maar details moeten nog uitgewerkt. Wat het lastig maakt is dat het hier een gaan en komen is van medische mensen en dat iedereen er wel iets van vindt of weer andere ideeën heeft. Waardevol maar ook best een heel gedoe om daar een soepel lopend geheel van te maken. Ik zal jullie er niet mee vermoeien. Collega's zullen begrijpen wat hier allemaal bij komt kijken. We gaan op pad, uitgerust met crashkoffers. We halen de calamiteitenbak op uit de opslag. We horen dat we in de haven van Molyvos moeten zijn. Alle organisaties haasten zich er naartoe. Het haventje is niet groot. Er zijn een paar restaurants en het doet gemoedelijk aan. Er is een boot gezonken en er liggen rond de 100 mensen in het water. Mannen, vrouwen, kinderen. 35 mensen worden zo naar de haven gebracht. We zien de reddingsboten vertrekken. Op het plein worden de crashtassen uitgespreid. Restauranthouders zetten stoelen in lijn en maken hun terras geschikt voor opvang. Kledingdozen, fleecedekens, alles zie ik staan. Het duurt niet lang of de eerste mensen worden afgezet. Ik hoef het niet meer uitvoerig uit te leggen. Het is koud, het waait. De mensen bibberen niet, ze klapperen. Ik zie doffe ogen, huilende mensen, angstig roepende mensen en een hysterische moeder die een kind kwijt is. Ik doe een deken om haar heen en probeer haar ervan te overtuigen dat er gezocht wordt. Een tolk ontfermt zich erover. Ik ga van links naar rechts om mensen te trieeren. Er is niet 1 duidelijke ingangspoort, dus lopen artsen en verpleegkundigen door elkaar heen. Lastige is ook dat iemand "goed" kan zijn, maar 5 minuten later onwel kan worden. Het is zo ongelooflijk koud zo richting einde middag. Ik spreek met Nasrat, Maarten en Elsemiek, Alice af dat als iemand medical attention nodig heeft, we elkaar opzoeken; we verdelen de haven in zones zo goed en zo kwaad als dat gaat. Het is een kluwen van mensen, ergens heel chaotisch, maar tegelijk merkbaar/voelbaar dat iedereen hier keihard werkt. Ik kleed mensen uit, ik kleed ze aan, ik troost, ik leg verbandjes aan, ik overleg met andere verpleegkundigen, artsen en dan zie ik een klein jongetje. Hij is nog geen 2. Bij moeder op schoot, maar moeder lijkt in een apatische shock. Heeft ze door dat haar zoontje nat is en met de minuut nog kouder wordt dan hij al is. Hij is bleek, blauwe lippjes en hangt slap. Zijn moeder houdt hem onder de oksels vast, zijn hoofd bungelt en zijn ogen draaien weg. Niet goed! Nasrat is vlakbij en komt gelijk. het mannetje heeft flink vocht in de longen. We doen wat we kunnen en laten hem zo snel mogelijk met de ambulance afvoeren. (Achteraf bij de evaluatie wordt duidelijk dat dit jongetje beter af zou zijn geweest bij ons dan in het griekse ziekenhuis. De (spoedeisende) zorg loopt hier achter, ondanks dat het Europa is.) Wat frustrerend is, is dat het maar duurt en duurt voor de ambu vetrekt. Eerst moeten de papieren in orde. Naam, geboortedatum van het kind, van familie die meegaat....eerder mag de ambu niet vertrekken. Het hangt van regels en afspraken aan elkaar. Maar de zorg die het jongetje nodig heeft is spoedeisend...wie is hier nu gek? Nasrat loopt zich op te vreten. Ik ga door. Links een broek, rechts een deken. Iemand vraagt wat. Een vrouw op 2 meter afstand begint te braken en valt flauw. We leggen haar neer. Elsemiek en Nasrat buigen zich over haar. De tijd verstrijkt. Nasrat komt eraan....kind in zijn armen in een buidel doeken. Of ik het kind even kan vasthouden, dan gaat hij in een flinke discussie met een andere arts of dit kind naar het ziekenhuis gaat of niet. Nasrat vindt het nodig, maar de spaanse verpleegkundige (bleek later) niet. Ja, prima setting om dat even fijn te gaan uitvechten. Ik voel het kind intens rillen. Het bewustzijn is verlaagd. Kan ik niet snel de verwarmde crashroom op ;-( met allemaal fijne apparatuur en spullen? Het is een heel geheister. Eind van het liedje is dat het kind niet naar het ziekenhuis is gegaan. 4 andere kinderen verlaten de haven wel in een ambulance. Restauranthouders komen met warme soep en warme rijst met saus naar buiten. Wat is dat geweldig zeg! De lokale bevolking komt voor een deel echt mede in aktie.

Als we iedereen geholpen hebben en de bus is besteld horen we dat de andere 60 a 70 mensen in de haven van Petri aan zullen komen. We zoeken onze tassen bij elkaar en rijden in 10 minuten naar deze haven. Daar wacht ons hetzelfde werk. Er wordt ons verteld dat een meisje van 2 jaar het koude water niet heeft overleefd. Ze is dood uit het water gehaald. Reanimatie is niet meer gestart. Een man van 75 is ook bezweken in de ijskoude zee. Onze arts Nasrat moet het meisje schouwen. We spreken hem later. Het meisje was in het gangpad gelegd van de Noorse reddingsboot. Als eerste heb ik haar gewoon op een tafel gelegd zegt hij. Iedereen stapte erover heen....we zijn ontdaan, intens verdrietig. 2 doden, op zoek naar vrijheid vinden ze de dood...

17.30 we helpen de haven weer toonbaar te maken als de mensen in de bus weg zijn. Bananenschillen, natte kleding, emergency blankets, schoenen, plastic, dozen....stil gaan we allemaal onze gang. Iets zeggen lukt even niet en als er 1 gaat huilen beginnen we allemaal, dus beter naar de grond te kijken. Praten komt vanavond.

We doen een meet - and - eat in Guilliano, het italiaanse restaurant waar we vaker eten. De evaluatie van  organisatorische zaken doen we later. Eerste zorg is nu ervaringen delen en dit verschrikkelijke leed door laten dringen en samen dragen. Ik heb geen tranen maar huil van binnen. Woorden schieten tekort. God kent onze gedachten, hoe gaat Hij ( betrokken familie) hierin helpen? Want ik vertrouw erop dat Hij zal helpen.  ......Onze hulp en verwachting is in de naam van de Heer.....

Klap in bed om 23.40 moet om 04.00 opstaan voor de Mytilini dienst. Mijn hoofd gonst