dinsdag 15 december

Geen wekker, geen dienst. Alien en ik allebei niet. Wauw! We kunnen uitslapen.....wat niet lukt :-( Om 07.37 kijken we elkaar aan....thee dan maar. En een bak griekse yoghurt met honing. Gister gekocht in de locale supermarkt, waar we zowaar weer bekende tegenkwamen. Klein dorp, we herkennen gezichten en groeten in het grieks. Het voelt bijna vertrouwt. Maar goed, dit is even prettig zeg. Tijd hebben, geen haast. Dit plezierige gevoel duurt slechts 3 kwartier. Dan ontvang in een app van Maarten dat hij geen vervoer heeft en naar de medische post moet om ingewerkt te worden. Jah,...dat is ook wat. Maar ik kan zo'n vraag niet negeren en na een lauwe douche stappen we in de auto. We brengen Maarten even en dan gaan we gewoon gezellig in Molyvos centrum genieten van een lekker cappucino ofzo. Beetje omgeving bekijken. 

Als we op de post komen willen we Maarten eruit duwen, maar dan staat de telefoon bol van de appjes. Over de hele kustlijn zijn boten gespot. Niks cappucino, we gaan hulp verlenen. No doubt about it. Maarten stapt weer in. Ik weet waar we zijn moeten. Over de hobbelige weg in pittig tempo naar iets voorbij het eerste uitkijkpunt. Ik krijg een compliment over mijn rijstijl (Henk! Een compliment!!). Ben toch eventjes trots als ik dat eerlijk mag zeggen, want de stuurmanskunsten zijn niet voor de poes, echt niet. Ik voel me een rally rider ofzoiets. De hemel is bewolkt, het waait en het is koud. We dalen af over keien en kuilen. De boot is al aan land. We kunnen direkt naar een onderkoelde man. Spaanse lifeguards staan over de man gebogen. Wij nemen een thermal blanket mee, een hele mooie. We doen wat controles en wikkelen de man in de blanket. Hij wordt gedragen op een brancard. Waar die vandaan komt? volgens mij hebben de spanjaarden die meegenomen. De man wordt naast mij in de auto gezet. Maarten kruipt achterin, ik rij 1,5 km terug, naar de medische post. Daar is Nasrat. Hij sluit de man daar aan op de monitor. Wij gaan weer, nieuwe mensen halen, van een andere boot. 

Veel gezinnen op deze boot. Soms wel bestaande uit 7 personen. We doen ons best om ze allemaal bij elkaar te houden. In mijn auto een broer en zus en 3 kinderen van een ander gezin. De moeder is te verstijft om al in te stappen en zal straks na enige opwarming in een andere auto volgen. Ik troost de huilende tweeling en hun broertje. De meisjes zijn een-eiig. Zo aandoenlijk...iedereen van deze boot is nat en koud. Er zijn veel kinderen. De aanblik ervan is niet leuk. Hoopjes mens, steenkoud en bang. Met liefde ontfermen we ons over menig kind. Maarten blijft bij de seaside en ik ga onderweg naar de post.  Kachel op 10. Ik praat met een jongen van 20. Hij studeerde net 1 jaar, maar moest vluchten voor IS....of ik weet wat IS inhoudt. 300 dollar moest hij betalen om met zijn zus in deze boot over te komen. Maar hun hele vlucht duurt nu 6 weken en heeft hem in totaal 10.000 dollar gekost. Hij kijkt naar mij of ik het bedrag goed heb begrepen en schrijft met zijn vinger op het meer dan stoffige vieze dashboard 1 en dan 4 nullen. Ik knik. Wat een geld. Maar hij zegt: money not important. Freedom is important. I don't want to be afraid anymore. My country is dead zegt hij. Hij is nat vanaf zijn middel en er ligt inmiddels een plas op de bijrijdersstoel. De auto is volledig afgedekt met emergency blankets dus geen probleem. En dan nog,  denk ik, who cares, als deze man maar warm is. En die kleine meisjes op de achterbank! Onderweg komen we vluchtelingen te voet achterop. Als ze ons zien slaan ze op de motorkap en gebaren dat het raam open moet. Ze willen bedanken en steken hun duimen omhoog. Thank you so much. Kushanden en gejuich. Hun opluchting van veilig aan land zijn is groot. De man gaat zijn verhaal verder. In de bergen van Turkije is recent een groep mensen doodgeschoten. A lot of children zegt hij en wijst naar de 3 kinderen achterin de auto. Like them. Zijn ogen worden nat. I can't cry. If I am not strong how can they be strong. Ik vertrek mijn mond maar er komt niet veel meer uit dan: I am sorry for you and for the children. Hij knikt en schokschoudert. Wat een onmacht. 

Raampje weer naar beneden. Mannen die wijzen naar een knul die hinkend langs de berm loopt, ook nog es vlak langs een steile helling zonder afscherming. Laat hij uitkijken. Ik stap uit en zie een fors gezwollen enkel. Ik leg hem uit dat hij kan gaan zitten en doe hem zijn natte jas uit en een deken om. De kofferbak van mijn jeepmligt vol sokken en dekens. Ik deel nog wat sokken uit en zeg dat ik zo terug kom om hem te halen. hij moet nog zeker 30 minuten lopen anders. Hij snapt het. Ik zet de tweeling, het jongetje en broer en zus bij de het noorse kamp "drop in the ocean" af. I Never forget this help zegt de jongen en stapt uit de plas water op zijn stoel. 

Ik doe meerdere ritjes om mensen te vervoeren.wat een verhalen...

Nieuwe boot. Weer vol natte koude mensen. Een baby met een insult. Bij doorvragen al een dag lang op en af. Komt er niet goed uit. We geven stesolid en bellen de ambulance. Wat een vracht kinderen deze dag, 

Op de post zien we hoestende mensen, iemand met migraine, maagpijn, blaren en een abces aan een onderbeen. Jacob incideert hem obv Nasrat. We zijn de hele dag zoet eigenlijk met aanlopende mensen. Mijn dienst begon officieel ook om 12.30 hier op de post, maar er lopen een hele vracht vrijwilligers in en uit de hele middag. Ik spreek alle nationaliteiten en klets ook nog wat met Manuel, de restauranthouder die ons zo fijn onze post laat bemannen in zijn serre. Hij doet toen ook wat hij kan. 

Nasrat en ik gaan om 20.00 na de vergadering in de oude rode jeep langs de dirtroad...stapvoets. We eindigen in Scala waar we een pizza halen in het restaurantje waar veel van de stichting ook zitten te eten. We kunnen niet blijven hangen; duty calls....De hele auto ruikt naar pizza, maar dat vinden we niet erg. Op een groot uitkijkpunt zien we mensen van Israaid en MSF. Ik deel mijn pizza, hij was toch groot zat. Delen is hier en op dit moment ook alles behalve moeilijk. Raar dat ik dat soms anders ervaar.