zaterdag 12 december

Door het pikkedonker met 4 auto's als een rode sliert in de nacht (zit in achterste auto, zie alleen rode achterlichten). Ruim uur rijden naar mytillini. Ik heb thermokleding aan, muts op, handschoenen. Winddicht jack. Met Reina in de auto, is gezellig. Eenmaal in Mytillini zoeken we de kust op. De kleine luchthaven ligt aan zee. Het is onze taak om aanwezig te zijn tussen 06.00-13.00 en we zijn verantwoordelijk voor het afspeuren van de zee rondom luchthaven en dan naar het zuidelijkste puntje langs de kust. ik gok even dat dat ongeveer 8 km is. De kuststrook boven de luchthaven is voor Israid (israel). Er is gister een overleg geweest tussen de verschillende hulpverlenende instanties. Afgesproken wie wanneer en op welke tijden de zee afspeurt. Uiteraard is er samenwerking. Maar op "eigen gebied"  ben je zelf coordinator. Van UNHCR krijgen we door als er een boot gespot wordt. Zien we zelf wat dan geven we dat ook door. 

Het is koud en waait zo hard dat de zee heel onstuimig is. In het donker is alles anders. Unheimisch is het juiste woord voor wat ik voel.  Dik aangekleed staan we op een grote parkeerplaats. Andere nachten maakt MSF vaak een kampvuur, maar dit keer zitten ook zij in hun camper. Het waait te hard. We praten wat en rennen af en toe een rondje om warm en soepel te blijven. Iemand haalt koffie bij de luchthaven. dankbaar bakje warm vocht. Niet eens een slechte bak.

Tot 10.00 komt er helemaal niks. Uitzonderlijk, maar met dit weer te verwachten. De overtocht van Turkije naar deze zone van Mytilini is ongeveer 2 a 3 uur. 

Om 10.30 krijgen we de melding: 2 boten die vechten in de golven. Door de verrekijker zien we ze aankomen. De griekse kustwacht vaart in de buurt maar doet niks. Vluchtelingen helpen als ze niet in nood zijn is mensensmokkel, dus komt nog niemand in beweging. We staren over zee. Onze lifeguards zijn omgekleed in waadpakken. Reina en ik als medisch team startklaar. Gaan deze boten het redden, want de wind is een vijand en de zee ook. Gaan deze mensen de wal bereiken, want we staan op het zuidekijkste puntje van het eiland. Als ze afdrijven bereiken ze open zee...hopen dat dan de kustwacht ingrijpt.

Dan gaat het ineens hard. We zien de 2 boten rap naderen. Dit wordt 10 minuten rennen over keien langs de kust. Ze redden het uiterste puntje. Daar gaan we...zwaar bepakt, moet bijna zelf aan het zuurstof als we de afghanen bereiken. In onze kielzog grieken die meerennen om de boot te slopen en hier geld aan te verdienen. Waar komen die zo snel vandaan? 

Ik bereik hijgend een moeder met een kletsnatte baby. Ik zie een prachtig schreeuwend meisje in een mini zwemvest in de maxicosi. Dit komt even binnen. De ouders weten de risico's....ze beseffen dat ook hun dochtertje gevaar loopt. Gevaar,...ik typ dit en denk; gevaar? Dit is een nachtmerrie en hartverscheurend. Ze huilt hard, goed teken :-)... als ik haar nakijk ruik ik de urine...hoe lang lagen ze aan de overkant al in de bossen? De moeder is goed, ze heeft al haar kleren aan die ze heeft. Your girl is fine, ik leg de baby met een warme deken in haar armen. Volgende baby,....iets koud maar goed. Ik aai over haar bolletje om de fontanel te voelen. Een man trekt me aan de jas; 4 kinderen, please you look at them. Eentje is steenkoud en huilt heel zachtjes. Aan de slag, opwarmen, dextro, droge sokjes. Ik sla mijn armen om een jongetje, is toch niet te bevatten voor zo'n kereltje in wat voor situatie bij zich bevindt. We helpen daar waar we kunnen. Na 40 min kunnen we met de mensen langs de kustlijn teruglopen. Kinderen worden gedragen. Bovenaan staan bussen klaar om de mensen te vervoeren. Als we zelf boven zijn kunnen we gelijk door. Een boot 2 km verder. Of we snel kunnen komen, medische hulp nodig. Daar aangekomen staan de mensen al aan wal. Ik moet naar een jonge man die diabeet is en zich onwel voelt. Glucose is veel te hoog. Ik laat hem drinken en spuit insuline. Hij is onderkoeld. Voorzichtig kleed ik hem uit met hulp van anderen. Ik ben een vrouw, hij een man, het moet met beleid. Het lijkt wel of deze man roet in zijn gezicht heeft. Hijnis grauw en vies en nat en mager. Hij is dankbaar en stopt niet met bedanken. Ik plaats hem in een auto en zet de verwarming aan. Wrijf zijn voeten droog. We maken een medische krabbel op een oud stukje papier...kan straks mee de bus in. Voor de dokter in het kamp. 

Door; iemand krijgt een epileptsich insult. Stabiele zijligging, we doen ons werk. Meerdere mensen moeten rap opwarmen, er is een fijne samenwerking. Ik ontdek een prachtig nederlands stel die hier op eigen initiatief met een bus staat, een bus vol bananen, warme ochtendjassen en water. Hoe mooi! Ze kunnen aan de slag, het is hier hard nodig.

Kleding wordt uitgedeeld door verschillende instanties. Vasovagale collapsen in overvloed. Benen hoog en aandacht. Laten we maar meeleven tonen, het werkt! warmte, een arm, geruststellende woorden. Een tolk loopt mee en vertaalt. We krijgen mensen gekalmeert.

Om 14.30 zit onze shift er eigenlijk al wel op. We gaan terug naar  "huis". Maar Max stelt voor om nog even met z'n 4-tjes in de haven van Mytillini te zitten met elkaar. Even napraten. Want wat zijn we hier nu eigenlijk aan het doen? En zo belanden we achter glas in de zon. Met een cappucino in de hand kijk ik zo de hele haven in. Net vakantie. Een omelet en toast wordt voor mn neus gezet. We praten over geloof, of dat een drijfveer is voor dit soort vrijwilligerswerk. Waar leven we voor? Bijzonder hoe eigen je met 3 wildvreemde mensen kunt zijn binnen een paar dagen. Intensief samenwerken schept een band. Maar zeker ook de mooie karakters van deze mensen. Morgen gaan ze alledrie weg. Ik word echt wel blijer van dit soort ontmoetingen. Van iedereen leer je weer wat anders. Het is gezellig en na een kwartier gloeien we allemaal door de temperatuurswisseling van buiten/binnen. Voelt best goed. Maar ik voel wel het contrast van wat er zojuist achter de bergen zich heeft afgespeeld en het moment van nu. 

Op weg naar huis nog even snel tanken. Damiaen en Max lachen ons uit omdat we tegen het verkeer in de ingang van het tankstation in zijn gereden. Maar joh...wij vrouwen kunnen dat, das toch best stoer?

Het uur naar Molyvos rijden is zo om: het is leuk om met Reina te praten. Altijd weer interessant om te horen wat een ander in zijn/haar leven doet en wat hen beweegt. 

Tijdens de medische meeting wordt Nasrat geintroduceerd en Elsemiek, beide artsen. Ze worden bijgepraat. Vannacht zal ik dienst hebben met Nasrat; bereikbaarheidsdienst. Ik spreek af om hem om 07.00 te treffen dan kan ik voordat ik om 08.00 op de medische post moet zijn, een stuk dirt road laten zien. Elsemiek wil ook mee. Prima, zien we elkaar om 06.50. 

Eten hoef ik niet. De omelet die we hebben gegeten was zo groot als een badmat. Voldoende. Lekker naar bed. Alien moet de dirtroad op vanavond. Ik heb even tijd om de blog bij te werken. Zak naturel chips en slappe limonade. Serieus een uitstekende combi! Ik hou van warmte, mijn fleskruik ligt weer aan mijn voeten. Als Alien thuiskomt nog ff kletsen. Ze stuurt appjes van halve meter afstand....dat ze me vervelende shifts gaat geven....want zij maakt het rooster. Nou kom maar op, vervelende shifts bestaan niet. Hooguit vermoeiende....