maandag 14 december

04.00 uur. Wake up call....de 4,5 uurtjes slaap hebben toch goed gedaan. Ik weet dat er mensen bidden. Ik kan gaan in Gods kracht. That is the Spirit. Er vloeit nieuwe energie. Wat HEERlijk dat dat kan. Warm aangekleed stap ik bij Rob in de auto. Fijne vent. We kletsen wat en delen ervaringen. We zijn er voor we het weten. De dokter van vannacht/vandaag is Nasrat en Janette en ik maken het medical team compleet. We rijden naar het zuidelijkste puntje, daar is de grote paerkeerplaats en kijken we uit over  een enorm stuk zee. De nacht is nog zwart, zouden er boten onderweg zijn? Zonsopkomst, wat een prachtig uitzicht. Om 08.30 zien we de eerste boten aankomen. 2 voor nu. We merken dat ze op het uitertse zuidelijke puntje aan zullen komen. We willen liever niet weer in draf 10 minuten over onmogelijke keien hollen en gaan een stuk noordelijker met emergency blankets wapperen. Aandacht trekken van de boten, zodat ze iets bij zullen sturen...als dat kan. Als de motor het nog doet. Vaak zijn het zulke krakkemikkige boten en motoren dat de vluchtelingen met moeite de overkant bereiken. Een hulpverlener van Israid vertelt me dat aan turkse kant de kaatste dagen de boten met discount verkocht worden, omdat het weer kouder en de zee onstuimiger wordt. Korting op de boot...komt allen :-(

De emergency blankets flikkeren door de opkomende zon en na 3 kwartier kunnen we inschatten waar ze aan wal zullen komen. We staan klaar. 5 man in waadpakken begeleiden de boot. Ze voorkomen dat aan alle kanten de mensen uit de boot zullen springen. Het aan land komen moet wel enigszins georganiseerd gaan, want soms is er veel geschreeuw en paniek. Ik sta aan de punt als triage verpleegkundige. Alle mensen gaan via mij. Medische hulp nodig dan naar links, naar Nasrat en Janette. Rechts naar onze vrijwilligers die hen opwarmen en kalmeren.Deze boot verloopt rustig. Kalm gaat iedereen van boord. 1 jomge vrouw valt flauw. Ik zag het aankomen en kan haar opvangen en neerleggen. Benen hoog en dextro. We delen dekens, water, fruit. We troosten en vertellen de mensen dat er voor hun gezorgd gaat worden. Voordat ik de kans krijg, na de laatste persoon van boord te hebben gehaald, word ik geroepen: instappen, er komt nog een boot aan, 1 km verder naar het noorden. We scheuren erheen. Rob stuurt met een sigaret in de mond en nat waadpak nog aan. 

Deze boot komt aan land met een hoop paniek. Er wordt 500 mtr van de kust al geschreeuwd en drijfnatte kinderen worden omhoog gehouden. We proberen kalmerende woorden te roepen. Maar de onrust is groot. Rob en Ruben zien dat er een man een mes trekt om de boot lek te steken. Ze vertrouwen ons niet....1 ding wat ze niet willen: teruggestuurd worden..,..dus is lek steken wat ze willen. Maar 500 meter van de kust...nee!!! Dat willen we niet. Iedereen zal drijfnat zijn en kinderen zullen kopje onder gaan. De bootmannen bedenken zich niet en gaan zwemmen. Ze zijn watervlug. Rob weet de man het mes afhandig te maken.  We nemen de natte kinderen aan. Wat een ellende. We roepen naar ze dat ze veilig zijn, geen paniek, wij zijn hier om ze bij te staan. Ik sta weer aan de punt om de mensen 1 voor 1 te zien. We krijgen het voor onze kiezen: een tientonster meldt zich. Een vrouw van zeker 150 kg moet die boot uit zien te komen. Ik zie Jan Ernst schuin naar achter over zijn schouder loeren...foto maken sist ie tegen mij...ik zet een paar grote ogen op en fluister "jij kan dit ;-)" Ruben tilt een opgeklapte rolstoel uit de boot...met man en macht wordt de vrouw over de bootrand getrokken. Het gaat zeer moeizaam. Ze kan nauwelijks op haar benen staan. Ze lijkt gewoonweg tegen te werken. We proppen haar in de stoel. Eigenlijk past het niet. Een schriel mager mannetje staat wild te gebaren. Iemand probeert hem te kalmeren, rustig maar, uw vrouw komt er wel, we doen ons best. Nog een duwtje na en ze zit klemvast in de stoel. Zo, tevreden kijken we elkaar aan. Daar is het mannetje weer, hij begint opnieuw wild te gebaren. Dan is daar de tolk, die ons fijntjes vertelt dat de rolstoel niet van zijn vrouw is en dat ze daarom zo tegenspartelde. We moeten lachen en het mooie is dat omstanders ook lachen, bizar... humor in de misere...? We lachen om hetzelfde terwijl we in een totaal andere wereld leven lijkt het. Of is dat niet zo...lijken we op elkaar en kennen we dezelfde emoties. En is deze oversteek voor hen net zo onwerkelijk en bizar als voor ons? Als we nog staan te lachen geeft een man geeft ons zijn zakmes. Here it is, I am safe now zegt hij. 2 zakmessen en een schaar worden ingeleverd. Het is symbolisch....hun leven zonder directe angst is nu begonnen.

We zijn de tel kwijt want de boten komen nu achter elkaar binnen. We zien Israid en Team Humanity (denemarken) ook rond rijden en hulp  verlenen. Maar we doen ons best en kunnen niet meer doen dan doorwerken met het trieeren.  Zodra blijkt dat meer medische hulp niet nodig is gaan we door naar de volgende boot. 

We laden ruim 50 mannen, vrouwen en kinderen uit. Ik hou me bezig met een vrouw die bleek en enorm bibberend neervalt. Ik voel een paar voeten in mijn zij en 1 tel later bevind ik me midden in een gevecht. Eentje van de bovenste plank. Een groep jonge mannen hakken, slaan, schoppen en beuken op elkaar in. Het gaat echt keihard. Ik zie dat een jonge kerel met zijn volle gewicht een hak in de buik van een ander plant. Stof en zand waaien op. Doffe bonken overal om ons heen. Dit loopt volledig uit de hand. Een paar vrouwen slaken de meest ijselijke kreten en huilen en jammeren. Het is een kakafonie van geluiden. De mannen van ons team komen zeer snel in aktie. Rob is politieagent en weet de 2 jongens die dit gevecht begonnen tegen de grond te krijgen. Beresterk zijn ze. Ze komen weer overeind en nu helpen alle mannelijke hulpverleners die er zijn mee. Een jonge knul krijgt een grote baksteen tegen de achterkant van zijn hoofd, moedwillig. Een beste barstwond is het gevolg. sjonge wat een situatie. De hoofdwond moet gehecht. We missen een ok-lamp en een professionele hechtset, maar met een pincet zo groot als een nijptang en een kocher, kom je een heel eind. Sterker nog, het resultaat is WONDerlijk mooi. De vechtersbazen zijn uit elkaar gehaald en terwijl we hechten horen we de reden van de vechtpartij. 2 families. Onderweg viel de motor steeds uit en de spanning liep hoog op. Mensen waren nat en koud en een paar mensen van 1 familie zouden onderweg paniek hebben gezaaid door te roepen " we zullen dood gaan". De andere familie vond dit naar de kinderen toe niet goed. Eenmaal aan wal mondde de stress angst en frustratie uit in een knokpartij. De families worden in 2 verschillende bussen gezet. En wij.....gaan door naar een andere plek...

Dit keer een boot vol echt onderkoelde mensen. Even doorwerken. Gelukkig zijn er veel hulpverleners bij deze grote groep. Wij hebben tijd om ons te buigen over een 19 jarig meisje. Ze heeft 3 dagen zeer koude voeten gehad, nat en ontveld. We zien een zeer slecht doorbloedde voet, blaren op alle tenen en de voorvoet. Sensibiliteit is weg vanaf de wreef. Aan de onderkant van de tenen zien we dat de voet slecht doorbloed is. De paars blauwe verkleuring is duidelijk. We warmen de vrouw op en zwachtelen haar voet losjes in. Deze vrouw moet naar het ziekenhuis. De ambulance wordt gebeld. Er hoeft geen arts mee, het is geen levensbedreigend iets. We geven haar pijnstilling en laten de familie telefoonnummers uitwisselen met de ambulancechauffeur. 

Ze werken we nog een paar boten door. Overal waar ik kijk zie ik mensen in folie gewikkeld en schoenen passen en bananen eten. Een groep vrouwen wil mijn hand schudden en ik wordt over mijn hoofd geaaid. Ik zie kinderen bibberend huilen en kinderen stil in een hoekje zitten. Overal ligt natte kleding, sokken, tassen.

Om 15.00 stoppen we. Onze shift is over. We zien geen boten meer aankomen. De arts meldt ons als team af bij het coördinerende team. 

We besluiten even in de zon te gaan zitten, want zonnig en windstil is het. Het lijkt beginnend zomer. Een kleed wordt uitgespreid en vanuit de radio in de auto klinkt muziek. We zetten het volume wat harder en eten mandarijnen en biscuitjes. We praten wat na. De zee is kalm en de zon schijnt. Zijn er net echt zoveel boten aangekomen?

Rob en ik rijden in een andere jeep terug naar Molyvos. Als we een eind uit de stad zijn, zien we tot onze schrik dat de benzinestand het -0 peil heeft bereikt. Whaaaa we hebben een lege jeep meegekregen. En we rijden in the middle of nowhere. Rob probeert te googlen om benzinestations te vinden. Nikssss? Met fingers crossed rijden we door, we zien ons al staan....en bellen: we staan hier 40 km van Molyvos en geen druppel meer om verder te komen. Door een rookgordijn (in griekenland rookt iedereen overal, zo ook Rob) zie ik een tankstationnetje uit de middeleeuwen. Pitstop, hoera!! Een stoffige man roept in het grieks naar het kantoortje, wat niet meer is als een rommelige loods. Tot onze verbazing komt oma daar aan. 4 lagen kleding en zeker 80 + maar met zo'n vriendelijk snoetje. We zijn gelijk verkocht. Rob praat echt tegeltjes engels en probeert met 10 vingers in de lucht haar leeftijd te raden. We krijgen de slappe lach. we geven geld en geven het enige 10-tje dat ik op zak had toevallig aan oma. Ze knikt. Rob staatbal met de slang in handen. Het is duidelijk dat dat eigenlijk haar taak is. Oma tankt voor iedereen. In verwarring staat ze beteutert te kijken. Ze vindt ons net zo maf als wij deze hele station vinden. Fotootje? Tuuuuurlijk!

16.50 in Molyvos. Net tijd voor een snelle douche. dan naar de meetings. 2 nieuwe co-assistenten Ayoub en Jacob en een chirurg Maarten. Leuke lui. Gelijk een gezellige sfeer. Na de meeting de melding van een boot. Maar ik verdwijn met 6 anderen naar een praise-avond in een tent ergens in de tuin van een hotel. Operatie mobilisatie heeft een team die zingt en bidt. Er zit zo'n 40 man. Nu mag ik aan de oplader, niet dat ik leeg ben, maar een volle batterij voelt wel geweldig. Ik bid voor Manon, die hier al zo lang is en verantwoordelijk is voor de aansturing van alle vrijwilligers. Ik bid met Ruben, een lifeguard.  We zingen Hosanna in de hoge en  houden ons vast aan wat komen gaat, alles wordt nieuw. Tot die tijd gaan we in Zijn kracht.