zondag 13 december

.......dus sta ik in alle vroegte, in het pikkedonker, in een stinkende stoffige jeep (die dingen meuren!) met Elsemiek te wachten op Nasrat. Het wordt 07.05, het wordt 07.15, 07.25 hmmmm, ik ga bellen. De slaperige stem van de dokter zegt genoeg. Ik trap hem aan, die jeep dan:-) Om 08.00 moet ik zelf op de medische post zijn, dus kan ik nog net een klein stukje dirt road laten zien aan Elsemiek. Ze is net als ik vorige week, onder de indruk van het geweldige uitzicht. Hier gebeurt het dus allemaal....niet voor te stellen.

Nasrat zien we om 08.15, lekker fris en fruitig. Oploskoffie doet goed, de heather maar weer aan. Het lijkt erop dat de wind is gaan liggen en in de loop van de ochtend breekt de zon door. Nasrat heeft dirt road dienst, Elsmiek gaat mee. Het is ook helemaal niet moeilijk, verdwalen kan niet. De dirt road is 1 weg tot aan Scala, een klein havenplaatsje. Onderweg zullen ze de vrijwilligers van het algemene team ook tegenkomen, die surveilleren op dezelfde weg. Af en toe een praatje maken, of snel een bakje koffie in Scala halen of op de medische post. 

Als ze een half uur weg zijn krijg ik telefoon. 5 boten te zien vlak na het eerste uitzichtpunt. Ik bel Nasrat en Elsemiek om locatie door te geven. Al snel zijn er veel mensen op de been om de boten te ontvangen. Omdat het zonnig is, zijn de mensen niet echt heel koud, maar toch word ik gebeld door de arts op de dirtroad of ik kan komen helpen. De post echter, mag nooit onbemand blijven. Ik stap bij Freeja in de auto, post op slot en onderweg geef ik de sleutel af aan de eerste arts die we tegenkomen op de dirt road. Raampje open....sleutel overgeven. Ik zie 4 betraande gezichtjes van kindjes van 3 en 6 ongeveer. De moeder zit er bij ingepropt. Toch aardig koud hoor zegt Nasrat. Ik ga met ze naar de post. Ze zinn nat van urine en al een week op de vlucht. Om van het vluchtelingenkamp in Turkije naar de kust te komen duurt nl ook soms een dag of 3 en ze hebben zich daar aan de kust moeten verschuilen tot ze " aan de beurt zijn"  voor hun rubberboot overtocht....aan de beurt? Bij de bakker ben je aan de beurt....Dit is zo verdrietig. Nasrat rijdt naar de post en wij rijden verder. Een km verderop zijn er drommen mensen op de been, ik schat een man of 300. Mannen, vrouwen, kinderen. Het is een een schouwspel, of is het echt. Ik draai mijn raampje open om te overleggen met Rob en Marije die van het algemene vrijwilligersteam druk zijn mensen water en bananen te geven. Ze troosten kinderen en praten met de mensen. Praktische hulp, echt zo fantastisch. Het staat in Jesaja 58:geef de hongerigen te eten en help mensen die in moeilijkheden zitten, dan zal uw licht vanuit de duisternis schijnen. (Vertaling: het boek) Dat is hier wel aan de orde. Honger hebben ze! Dagen niet gegeten....die kindjes zijn niet eens graaierig naar de bananen. Ze wachten netjes af en houden de banaan dicht tot wij ze helpen om ze open te trekken. We zien Jan Ernst staan met een vader en moeder en een baby. De vader legt met handen en voeten uit dat de baby ziek is, al voordat ze op de boot gingen. We nemen ze mee en rijden naar de post. Nasrat is daar en man de baby nakijken. Wij gaan weer terug want we krijgen een app dat er nog een baby is die aandacht nodig heeft. We treffen een echtpaar met een prachtig meisje die schreeuwt van de hinger. Almost 2 days ...niks gehad...Freeja wikkelt de baby in dikke doeken en weer terug naar de post. Alle vitale funkties checken; bloeddruk, glucose, temperatuur. ik maak babyvoeding en geef de baby te drinken. Kan de moeder zich omkleden. In de boxen die hier staan hebben we voorraden kleding. Ze zoekt iets uit. Ze hebben 1 tasje bij zich met wat sokjes voor de baby, een paar elastiekjes en een speelgoedje. Logisch...dat neem je mee toch, als je op de vlucht bent...?

De ochtend vult zich verder met wat mensen die zich melde met wat " kleine klachten"  zoals wij daar dan tegenaan kijken. Blaren, dikke enkels, hoesten...

Beetje op de weg voor de medische post rondlopen om mensen te spreken, te bemoedigen, een hand en voet te zijn. Er zijn mensen bij die wat afgezonderd zitten en naar de grond staren. Wat zou er in hun hoofd omgaan? Ik zit een tijd op het muurtje voor de post en zie de bedrijvigheid ook bij "drop in the ocean" van de Noren. Het lijkt of mijn energie wat wegvloeit. Is dit niet gewoon echt maar een drop in the ocean? Een meisje en een jongetje passeren me. Ik geef ze elk een paar vingerpoojes van ikea. De vlakke gezichtjes veranderen op slag, ze stralen en keren zich blij om naar hun moeder. Dimitri van MSF knikt naar me. Ja, het is een "drop", maar het is er 1...Thanxxx vrienden en collega's en familie! Dankzij jullie zijn die poppetjes hier. We spelen poppenkast met de kindjes. 5 minuten maar, dan moeten ze de bus in om hun reis voort te zetten. Ik zal ze hoogstwaarschijnlijk nooit weer zien. Niet hier op aarde....

Oude rammel laadbakjes denderen geregeld voorbij. Volgeladen met zwemvesten. Smoezelige ouwe baasjes in stoffige auto's hebben hun achterbank volgeladen met hout. Op de bodems van de opblaasboten zijn vaak houten planken neergelegd. Daar weet de bevolking hier wel raad mee.

In de avond, na de meetings, om 20.00 halen Alien en ik een pita gevuld met super lekkere kip in bacon en sla, frietjes, tzatziki...De mannen achter de bar vinden het bar interessant....10 foto's worden geklikt.

We grappen wat met de eigenaar. Hoe oppervlakkig, maar we hebben de moed niet om hun te vragen naar hun financiele toestand en hun mening over de invasie hier op hun eiland. Ze spreken nauwelijks engels, dat wordt een geschud met hoofden en schouders ophalen waarschijnlijk. Dus spelen we de tourist...met onze bootvluchtelinghesjes nog aan. We nemen de pitabroodjes mee naar het appartement.  Gezellig met Alien. We skypen en appen wat. Dan nestel ik me in bed en grijp naar de fles....de warmwaterfles wel te verstaan. Ik moet mijn voeten warm houden en het hoofd koel. Om  04.00 zal de wekker weer gaan om naar Mytilini te vertrekken.